Story of Amsterdamned!

De start

Jeugdvrienden uit de Amsterdamse Oosterparkbuurt Alex van Veen en Rene Monden richten in 1980 Amsterdamned! op. Alex kan piano spelen en Rene speelt electrische gitaar. Dus(?) pakt Alex de bas en Rene drumt. Danielle, het zusje van Alex, zingt. Via gezamenlijke vriend Martijn Gnirrep ontmoeten ze mij. Ik woon ook in de buurt en speel een beetje gitaar. Ik heb een distortion en wordt DUS aangenomen. We kunnen er allemaal niks van en het de de PUNK die ons samenbrengt. Die energie! We gaan wekelijks repeteren in het Kasteeltje op de Weesperzijde.

Eerste optredens met Danielle

In maart 1981 treden we voor het eerst op in mijn studentenkamer van 4 bij 3! 25 april 1981 volgt ons eerste serieuze werk we spelen bij het ANJV in Alkmaar, daar had ik oude vriendjes, vandaar. Er zijn mensen van het Parkhof bij en die zijn enthousiast. We spelen diezelfde avond nog een keer nu op een echt podium het Parkhof. Het is redelijk geslaagd en we bestaan opeens in de Nederlandse punk scene. Jeroen Gnirrep, broer van Martijn, is erbij en schrijft een recentie in "De Waarheid". We staan in de krant! In juni 1981 maken we met vriend Martin onze eerste demo. De demo leidt tot optreden op een groot studentenfeest in de Roeterstraat (nu het Psychologiegebouw). We spelen op twee buurtfeesten in de Oosterparkbuurt: op de Weesperzijde met aankondiging van Simon Vinkenoog! En in een tent bij de Sparrenweg (september 1981).

Danielle wordt Joke

Danielle is eigenlijk wel heel erg jong en terwijl de drie heren muzikaal rap vorderingen maken geldt dat voor haar minder. Alex leert op school Joke kennen die al in verschillende bandjes heeft gespeeld en een strot heeft! Met Joke erbij vanaf eind 1981 gaat het sneller dan we zelf kunnen geloven.

Lucia gaat managen

Ik stop met het managen van de band en mijn vriendin (nu vrouw) Lucia neemt het over. Die regelt de zaakjes stukken beter dan dat ik dat kan.

Naar Engeland

In begin 1982 spelen we weer eens in een kraakpand in de Spiegelstraat en Mike, een Londonaar, ziet ons. Hij vind ons de beste band sinds de Beatles en we moeten op een festival in Londen spelen. Dat gebeurd op 2 mei 1982. Zie hier of hier als je het niet geloofd.

Doorbraak in Nederland

Cruciaal voor de ontwikkeling van de band is een optreden in een Amsterdams kraakpand op Singel 158. Daar is de creme de la creme van de Amsterdamse punk, zoals Nitwitz en A4, op een feest en wij mogen er ook spelen! Vincent, bassist van Diana Ozon en de Squelettes, ziet en hoort ons. Belangrijker: hij heeft connecties bij Paradiso en 14 augustus 1982 spelen we op zaterdag in het hoofdprogramma. Swie Tio schrijft een lovende recentie in Muziekkrant OOR en nou kent iedereen in de scene ons wel. Op genoemd feest is overigens ook Nitwitz manager Wouter die ons later vraagt of we op de "Als je haar maar goed zit" LP willen. Ha! Natuurlijk! We hoeven daarna nooit meer te vragen of we ergens mogen spelen, we worden gewoon gebeld.

Bezetting in 1982

Zie hier de bandleden in 1982: Babylon, Woerden. Alex, met wie ik altijd samen heb gespeeld op bas, Rene drumt, Joke zingt en ik zelf op gitaar.

Driemansband

Als Joke eind 1982 de band verlaat gaat Alex zingen en bassen tegelijk. Met z'n drien groeien we nog sneller en worden we een nog hechtere band. De ontwikkeling is goed te horen. Vergelijk de beide "Als je haar maar goed zit" LPs maar. Van de tweede LP schrijft Muziekkrant OOR dat we de beste band zijn en dat we dat van het rijtje bands ook altijd zijn geweest. Hmmm, dat is wat minder want zo'n plaat is een collectief product. Ik zelf keek en kijk nog steeds op tegen de Nitwitz mannen (toen BGK) die zelf platen hadden gemaakt en met de Dead Kennedies voor volle voetbalstadions hebben gespeeld. Maar het compliment was aardig natuurlijk.

Split

De band houdt na drie jaar op te bestaan. Alex en ik gaan samen door met drie mannen van het in dezelfde tijd uiteengevallen A4. We vormen "Bagarre" dat bestaat twee jaar en treedt een keer of 10 op maar heeft geen echt succes.

Reunie met Frank erbij

Toen Alex en ik op pad gingen naar ons eerste optreden in Alkmaar (ANJV en Parkhof, zie boven) kwam er een jongen op ons af. Dat was Frank. We kenden hem niet, maar hij wist op een of andere manier wat we gingen doen. Frank werd fan van het allereerste uur.
Twee jaar na het uiteengaan van Bagarre neemt Rene het initiatief tot her-oprichting van Amsterdamned! Alex wil alleen nog maar zingen en good old Frank gaat bassen. We treden een paar keer op, maken songs die echt beter dan ooit waren, maar iedereen is de oude Amsterdamned! al vergeten. We worden geen succes en na een jaar of twee en zo'n 15 optredens houden we ermee op. Sindsdien heb ik niet meer in een band gespeeld.